Kunstjes (37)

Een beter voorbeeld van moderniteit en beeldvorming binnen muziek kan ik nauwelijks bedenken. Ik heb het dan over de heisa rond een geplagieerde videoclip van R&B zangeres Beyoncé ten nadele van Anne Teresa De Keersmaeker. Frappant in de discussie rond kunst versus kitsch, echt versus fake. Even situeren: onze Belgische choreografe klaagt deze Amerikaanse zangeres aan omdat ze delen van “Rosas danst Rosas” in detail kopieert in haar single “Countdown”. Je merkt onmiddellijk de grote kloof tussen een mainstreamcultuur à la Knowles en de nichecultuur van modern experimenteel ballet. Ik zag de voorstelling van deze Belgische topchoreografe zowat 20 jaar geleden live en bij haar krijg je een duidelijk statement over vrouw zijn, over bevrijding, kwetsbaarheid, schoonheid. Die twee uur durende vertoning heeft iets anarchistisch, via minimale muziek en herhaalde bewegingen als tics vertellen haar danseressen iets over deze wereld.
Bekijk je Beyoncé – ik volgde controverse via YouTube – dan zie je zielloze gebaartjes zappend te consumeren, 30 seconden pleasing entertainment. Next please, next. Beyoncé is wat men noemt een knap wijf, all tits-and-ass, een icoon van onze moderne popcultuur. En jawel, ze kan zingen, maar alles glittert en schittert zo, alles geföhnd en gelakt. Gladjes in de markt gezet, niets roept weerstand op, niets wringt of schuurt wat tegen. Voor mij te veel rococo. ‘k Heb altijd zin om met een naald te prikken in dat soort mensen, om te zien of ze wel echt zijn. Het vrouwbeeld dat spindoctors hier neerzetten kan onmogelijk meer verschillen van dat door A.T. De Keersmaeker op het podium gezet.

“De realiteit is saai, de mens doet graag aan overdrijven, uitvergroten, pimpen.”

“Kunst was vroeger asociaal, het was té lang voor een nuffige elite die met dichtgeknepen billen en zonder één kuchje een avond opera meepikte.”

Groot geluk dat Pablo Picasso schilder bleef en nooit plastisch chirurg is geworden.